De herinnering aan de 24e april 2016, de dag waarop hij Luik-Bastenaken-Luik won, doet weer even zijn ontwapende glimlach rond zijn mondhoeken krullen. De afgelopen twee maanden heeft Wout Poels echter vaker de tranen in zijn ogen gehad, dan dat de vreugde van zijn joviale gelaat straalde. Een knieblessure houdt Poels nu al een kleine twee maanden uit competitie. Juist omdat er tot de dag van vandaag onduidelijkheid blijft over de aard van die blessure, overheersen frustraties zijn gemoedstoestand. „Stiekem hoop ik dat er nu eindelijk licht aan het einde van de tunnel is�, kijkt Poels gistermiddag voorzichtig vooruit net nadat hij in Manchester weer een onderzoek heeft gehad. „We kunnen nog nergens een datum op plakken, maar we streven ernaar dat ik met de Tour-ploeg wel straks op hoogtestage kan. Dat is iets waar ik me aan vasthoud.� 'Stekende pijn' Parijs-Nice was begin maart de eerste wedstrijd die Poels moest missen. „Het is een vervelende blessure�, vervolgt hij. „Wanneer ik met mijn knie het pedaal omlaag duw, dan voel ik op de kop van de knie een stekende pijn. Als wielrenner kun je wel wat pijn verdragen, maar dit wordt op den duur ondragelijk. Zeker toen er bij het maken van MRI-scans ook nog vocht op die plek van de knie werd ontdekt, wist ik dat ik uiterst voorzichtig met deze blessure moest omgaan. De ploeg gaat er dan ook heel zorgvuldig mee om.� Hetere vuren De onduidelijkheid over de blessure knaagt aan Poels. Al een paar keer na een periode van rust hoopte hij weer pijnvrij te kunnen trainen. „Je kunt beter iets breken. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Dan geven de artsen je aan hoeveel weken je out bent. Nu tast ik continue in het duister over het herstel en een eventuele rentree. Natuurlijk knaagt dit aan je. Ik ben al een paar keer huilend van een training terug gekeerd. Anderzijds heb ik ook voor hetere vuren gestaan�, wijst hij naar zijn zware val in de Tour de France van 2012.

---